Dag 11: Big Timber - Cody

We werden vanochtend gewekt door, jawel, die verrekte goederentrein met zijn enorm harde toeter! Je krijgt spontaan een hardverzakking zo vroeg in de ochtend. We hadden besloten iets eerder op te staan, omdat wij wel een behoorlijke rit voor de boeg hadden, over de Beartooth Highway, stukje Yellowstone en dan nog naar Cody.
Het ontbijt was eenvoudig, maar prima. Even de tank volgooien en op naar Yellowstone!

Nog een klein stukje snelweg en toen de afslag genomen (een eerder dan bedoeling was) richting Yellowstone. Het was een leuke route langs kleine gehuchtjes, waar niet meer stond dan een paar huizen en als je geluk had een tankstation en een kerk.
Uiteindelijk kwamen we uit bij Red Lodge, wat het begin is van de Beartooth Highway.
Wat is die weg een aanrader!!!! Echt een van de mooiste wegen in de Rocky Mountains (zowel van Canada als Amerika). Het voert je naar 3300 meter hoogte, langs gletsjers, open weides, bergmeren, met de mooiste uitzichten over de Rocky Mountains! We hebben een aantal stops gemaakt onderweg. Een was, dachten wij op het hoogste punt, met mooie verre uitzichten over de top van de wereld. Gewoon adembenemend mooi. Het zonnetje scheen en daardoor voelde de 10 graden als 20. Je kan daar een klein stukje op de berg lopen met een vrij uitzicht over de vallei. En dan zie je pas hoe hoog je zit.
We wilden wegrijden en toen zag Willeke nog een “coole” drinkbeker staan van Harley Davidson! En alle motorrijders waren weg. Dus Marijke snel uitgestapt en de drinkbeker meegenomen! Een echt collectors item voor de Harley-fans onder ons.

We bleven nog verder en verder stijgen. En zo uit het niets is er een enorm groot bergmeer, helemaal verscholen tussen de bergtoppen en de gletsjers. En we waren de enigen! Wat een stilte! Enige wat je hoort is de wind en af en toe een verdwaalde vogel. Oh ja en in de verte de motoren die de berg op rijden. :)

Bijna boven aan, op het hoogste punt, zagen wij wat wits op de groene weide staan. En ja hoor, daar waren ze dan!!! De witte Rocky Mountains berggeiten, een moeder en haar jong. Zij stonden rustig te grazen op zo’n 3100 meter. We durfden niet te dichtbij te komen, maar hier hadden wij net als de beer op gehoopt. Dus die kunnen wij ook afvinken.

De rit naar beneden ging sneller en geleidelijker, minder haarspeldbochten en gewoon een mooie rustige afdaling naar beneden. En zo waren we al snel bij de oostelijke ingang van Yellowstone National Park. Het was hier niet heel druk, dus wij konden eigenlijk zo doorrijden.
En het was meteen mooi bebost en weinig verkeer voor en achter ons.

We waren nog geen 20 minuten in het park en toen zagen wij de eerste grote kudde met bizons vlakbij de weg, aan de andere kant van de Lamar Rivier. We hebben snel de auto aan de kant gezet en de weg overgestoken. Marijke stond aan al aan de andere kant van de weg, maar Willeke nog niet. Opeens kwam Willeke achter de auto vandaan, al lachend… ze was de auto uitgestapt (maar die stond ietwat schuin in de berm) en was uitgegleden en ze lag in de greppel naast de auto in de prikkels. Gelukkig heeft Willeke, naast de stekels in haar arm en een beurze plek op de heup, geen verwondingen overgehouden. Maar we hadden wel even de slappe lach :) Wat een kudde bizons wel niet te weeg kan brengen.
We hebben een minuut of 10 even staan te genieten van de de kudde. Je hoorde ze gewoon ook tegen elkaar briezen. Wat een prachtige en grote beesten zijn dit toch!

Rond 14:30 uur waren wij bij het bezoekerscentrum van Canyon Village. Hier zijn we even uitgestapt en hebben even een rondje gelopen door het bezoekerscentrum en daarna door de General Store. Wat een spullen verkopen ze hier! Ook waren hier wat eetgelegenheden. We besloten om hier maar wat te gaan eten, want we hadden ondertussen best wel trek in iets.
Wij hadden net ons eten, toen de stroom helemaal uitviel! Dat gebeurt hier wel vaker, soms duurt het 10 minuten en soms een paar uur. Sommige mensen hebben daar dan ook totaal geen begrip voor en snappen niet dat zij dan ook geen kop thee kunnen krijgen, omdat het water ook wordt verwarmd met elektriciteit.

Wij reden rond 15:45 uur weer weg buit Canyon Village onderweg naar Cody. Dat is normaal nog zo’n 85 km, maar met de snelheden die je in het park kan rijden duurt dat wel minimaal 1,5-2 uur als je geluk hebt en er geen kuddes met herten of bizons op de weg lopen. We spraken ook met elkaar af dat wij niet meer zouden stoppen voor bizons vandaag, alleen maar voor de Moose, de beer of de elk. Anders waren wij met het donker nog niet in Cody :)
In Hayden Valley hebben wij nog veel meer bizons gezien, maar helaas hebben de andere bewoners van het park (naast de gans en de eekhoorn) zich niet laten zien vandaag.
We moesten nog over 1 pas om uiteindelijk het park weer uit te rijden en richting Cody te gaan. Het begon al wat te druppelen en ja hoor vanaf de andere kant van de pas tot het eind van Buffalo Bill State Park heeft het geregend. We reden door de tunnel bij de Buffalo Bill Dam en aan de andere kant was het droog!

Het hotel, Best Western hadden we zo gevonden. We hadden een gewoon hotel verwacht, maar tot onze verassing was het een hotel in motelvorm. Dus we konden vanavond ook nog lekker buiten zitten. Want de temperatuur was heerlijk.

Nadat wij ons hadden gesetteld en even buiten zaten, besloten we om toch vanavond maar naar de rodeo van Cody te gaan. (De vorige keer zijn we hier ook geweest, maar waren wij meer onder de indruk van de aanhouding door de politie, dan door de rodeo zelf). Even snel de lange broek aan, want het koelt vast wel af.
Rond 19:30 uur zijn wij richting de rodeo gegaan en jeetje wat stond die parkeerplaats al vol! En wat waaide het hard!!! De temperatuur was rond de 20 graden, maar de wind maakte het een stuk frisser. Snel nog een dikke trui aangetrokken en sjaal om en “Rodeo here we come!”.
Voor $20 p.p. hebben wij een geslaagde avond gehad! Wij zaten aan de goede kant van de arena, op de tribune waar de wind niet onder door kon. Dus dat scheelt een paar graden. Ook aan de kant waar de cowboys op de paarden of stieren gaan en uit de kooien gaan de arena in.
Het spektakel begon met een soort van cheerleaders te paard en daarna jawel een gebed, een dankwoord voor alle veteranen die aanwezig waren en het Amerikaanse Volkslied. Heerlijk Amerikaans!
We hebben ons 2 uur goed vermaakt en verwonderd over alle dingen die om de arena heen gebeuren.
Rond 22:00uur was het afgelopen en konden wij ook redelijk snel weer de parkeerplaats af! Dat is bij evenementen bij ons wel wat anders :). Om 22:15 uur waren wij weer bij het hotel.

Morgen weer naar Yellowstone en dan richting Canyon Village en een aantal geisers (en geiservelden) bekijken. En natuurlijk hopen wij weer op een aantal natuurlijke bewoners van het park.