Dag 18 Lehman Caves

Na een gezellig nachtje samen in 1 bed te hebben geslapen, waren we vroeg wakker en konden op tijd vertrekken naar Great Basin National Park om daar de Lehman Caves te gaan bekijken.
We waren om 8:00 uur in de auto en zijn Salt Lake uitgegaan en we wilden bij het Salt Lake gaan kijken. Bij de juiste afslag eraf en toen in 1 streep naar het meer, dachten we. Maar de weg hield helaas op bij een magnesium fabriek. Dit heeft ons helaas wel een uur tijd gekost. Eenmaal weer op de snelweg, konden we het meer van een afstandje bekijken,met daarvoor grote zoute vlaktes. Bij een parkeerplaats konden we eraf en daadwerkelijk met onze eigen voeten op de zoutvlakte staan. Het is net alsof je op sneeuw staat, spierwit (deed zeer aan de ogen) en bleef aan je schoenen hangen.
Na een broodje te hebben gegeten, zijn wij weer in de auto gestapt en een saaie lange rit volgde. De tijd werd halverwege de rit ook een uur vooruit gezet, dus we hadden die dag een uur extra. We kwamen in Ely aan, wat een dorp cq gat! Niets te beleven, allemaal motels en panden die leegstonden. Nog net geen spookstad. Geplast en wat drinken gekocht en op naar het Great Basin National Park en de Lehman Caves. De weg was nogal onregelmatig, heuvel op heuvel af. Toch nog maar even tanken, anders redden we het straks niet terug naar Ely. We zijn naar boven gereden en hebben tickets gekocht voor een tour door de grotten. We moesten 1.5 uur wachten, maar de lucht was zo dreigend dat wij besloten om lekker op het bankje te wachten en mensen te kijken.
Vlak voor dat de tour begon, de Birckenstocks uit en de bootschoenen en een vestje aan. Je weet maar nooit hoe koud het daarbinnen is. En wat waren wij blij dat wij ze aanhadden.
We gingen met een groep van 20 man de Cave in, maar bij de tunnel naar binnen kregen 2 mensen het al benauwd. Je moet niet clausterfobisch zijn om de cave in te gaan. Donker, smal en nat.
Het is een cave om niet snel meer te vergeten. Binnen in de cave leek het net op een druipgrot. Allemaal 'growing-up-thingies' en 'growing-downie-thingies' (zoals de ranger ze noemde). We hebben uitleg gekregen van de ontdekking van de grot, tot het ontstaan van de grot. En we hebben hele mooie kiekjes kunnen schieten. De tour duurde een uurtje en toen wij in de tunnel stonden om weer naar buiten te gaan, kregen wij een ervaring (door de ranger) hoe een aardbeving met kracht 4 voelt. Heel apart, we moesten met onze rug tegen de muur gaan staan en zij sloeg de deur een aantal keren goed dicht. Maar de vibratie dat dat opleverde voelde als een aardbeving.
Eenmaal weer buiten, hebben wij de bootschoenen weer verwisseld voor de Birckenstock en zijn op zoek gegaan naar het plaatsje Eureka.
Deze weg was nogal saai! We reden over de Hway 50, de loniest road of America, en dat was het zeker! Kwamen haast geen mensen tegen, stonden geen huizen langs de weg, geen dorpjes en ook geen dieren.
In Euraka aangekomen hebben wij ingecheckt bij de lokale en enige motel en hebben ons onder het lokale volk gevoegd. We zijn gaan eten in de plaatselijke kroeg en casino, The Owl. Na een zeer snelle maaltijd (binnen 1 uur uit en thuis met 2 gerechten!) hebben wij nog even geflaneerd over de boulevard en zagen onze toekomst hier al helemaal zitten, overdag bij manlief op de Ranch (50 mijl uit het dorp) en 's avonds werken in ons motel (stond nu toch leeg). Wat een gehucht.
We hebben wel lekker geslapen, nog nooit zo rustig met het raam open aan de hoofdstraat geslapen.