Dag 7 Mesa Verde

Vanochtend hebben we uitgeslapen tot jawel 7:30 uur! We hadden geen lange rit voor de boeg, dus we konden het ons permiteren.
Om 8:30 uur zaten we weer helemaal klaar in de auto voor de rit langs Hole ' n the Rock en daarna naar Mesa Verde.
Om 8:45 uur waren we al bij Hole 'n the Rock. Dit was vroeger een restaurant en een uitrustpunt voor reizigers, waar men kon schuilen tegen het weer (warmte en kou). Er zijn verschillende huisjes in de rotsen gebouwd. (We hebben dit niet van binnen gezien omdat het nog niet open was). Erg kunstzinnig en veel oude meuk! Wel leuk om eens gezien te hebben. We vervolgden onze weg richting Colorado. En het landschap veranderd meteen! Geen bergen en doffe zand- en grasvlaktes, maar vooral groen! Veel bomen en veel weilanden.
Om 10:50 uur waren wij bij de ingang van het park. Dat ging mooi vlot! We zijn eerst naar het Visitors Center geweest om daar een rondleiding te boeken met een ranger door een van de ruines (overblijfselen van de Pueblo Indianen uit de 12e eeuw!). Daarna naar het museum gereden, waar wij een korte introductiefilm hebben gekeken en toen naar het Speck House. Het was weer een hele tocht, naar beneden ging prima, maar als je naar beneden gaat moet je ook weer omhoog! Haarspeldbochten, stijle trappen verder en we waren er. Hoe ingenieus waren die indianen vroeger al! Een huis cq dorp bouwen in de holtes van een berg om zo beschermd te zijn tegen alle weersinvloeden. En dat op verschillende hoogtes en dieptes. Je hebt enorme afgronden naar beneden en dan toch nog een huis kunnen bouwen!
Eenmaal weer bovenaan gekomen, verhit hoofd, zweet over de rug en zwaar buiten adem stond er een redelijk stevig gebouwde Amerikaanse kijkend naar beneden of zij het wel aandurfde! Wij hebben haar geadviseerd dat ze vanaf het punt waar zij nu stond het heeeeeel goed kon zien en zeker niet de moeite waard was om af te dalen. Dat advies nam ze van harte aan.
We hebben in de schaduw op een bankje zitten uitpuffen toen er een stel Nederlanders aankwamen (ouders met zoon). De eerste Nederlanders sinds Las Vegas! Even gezellig gekletst en onze reis uitgewisseld. Zij doen dezelfde route als wij de vorige keer, maar dan in 4 weken. We vinden wel dat ze wat rare keuzes in parken hebben gemaakt, maar ja! Wij zijn ook heel ervaren!

We zijn doorgereden naar Cliff Palace, waar wij onze rondleiding zouden krijgen. Hier hebben we een broodje gegeten en even klaarstomen voor een nieuwe afdeling en klim weer naar boven.
Om 14:00 uur begon de rondleiding (samen met nog 60 mensen). Eerst een stijle trap naar beneden. Willeke kon de treden niet in 1 keer nemen, dus voetje voor voetje naar beneden. De treden waren zo hoog! Afgedaald naar beneden en toen de volgende verrassing! Een houten ladder weer naar boven. Wij stonden in de schaduw te wachten toen er ineens ook allemaal kinderen te voorschijn kwamen! Ze waren erg druk en gingen zo dicht bij de rand staan, een verkeerde pas en ze vielen een groot aantal meters naar beneden! ENG! We moesten wachten op de Ranger, zodat hij iets kon vertellen over de geschiedenis en de gebeurtenissen bij Cliff Palace.
Na zijn verhaal zijn we verer afgedaald en hebben mogen rondkijken bij de Cliff Palace. Nog groter dan de vorige ruine! Er was een punt waar je naar binnenkon kijken naar de muurschilderingen van toen. Iedereen stond netjes in de rij, keek nam 1 foto en vertrok. Maar er was 1 Amerikaanse die de hele rij ophield. Veel foto's, maar die waren allemaal mislukt. Dus ze stond even later weer achteraan de rij.
Na een uur in de brandende zon en veel mooie dingen te hebben gezien, konden wij beginnen aan de tocht naar boven. Verrassing 3 houtenladders de smalle canyon weer uit. Heel appart, maar wel de snelste en effectiefste manier om de canyon weer te verlaten.

Op een bankje hebben wij wat gedronken. We kwamen onze Nederlandse vrienden ook weer tegen en hebben elkaars auto bewonderd! Ja je moet het ergens over hebben als je Nederlanders tegenkomt in Amerika. Wij denken dat zij met hun pooierbak jaloers waren op onze convertible! In ieder geval zoonlief!

Terug naar Cortez en op zoek naar onze slaapplaats voor vannacht. Snel gevonden, maar helaas geen zwembad. Dus wat doe je dan, in de auto en een rondje rijden. In een van de boeken stond Rico vermeld, historisch Wild West dorp wat zeker de moeite waard was. Dus hupsakee, de weg weer op. Eerst wat eten bij KFC en toen naar Rico.
De weg was erg mooi, langs de Dolores river en mooie bergweg. Eenmaal in Rico aangekomen was het 1 keer gasgeven en je was er door! Mmmmm, dat is jammer. Maar zoals de Amerikanen te prijzen valt, is er altijd een historisch punt! Dus uitstappen en fotomaken van een oude zilvermijn. Met een slakkengangetje Rico doorgereden een paar kiekjes gemaakt (waarvan er nu nog 2 overzijn) en terug naar Cortez!