Dag 3: Sella Ronda Dolomieten

Het was weer een typische dag in de dolomieten. Je gaat naar Italie met het idee dat het mooi weer is, maar natuurlijk niet als wij er zijn! We deden de balkondeuren open en het enige wat wij zagen was grijze massa, oftewel een grote grijze wolk.
Na het ontbijt hebben wij onze spullen gepakt, fleccejack en sjaal om te vertrekken naar het skigebied, waar wij al een paar jaar komen.

We reden de berg af in de regen en hebben pas weer zon gezien in het andere dal.
We zijn via St.ulrich/ Ortisei gereden, richting Selva en Wolkenstein. Het ziet er in de zomer heel anders uit, maar het is er net zo druk als in de winter. In file rijden door het dal en op naar de klim, richting Plan de Gralba en Passo Sella / Canazei. We hebben hier de auto aan de kant gezet en besloten even buiten te kijken. Maar oh wat is het daar koud! Harde wind en een graad of 10! Stonden wij daar in de bermuda en de birckenstock. Niet echt op dit weer gekleed. De andere mensen hadden zich beter voorbereid, met mutsen en lange broeken. We hebben een klein stukje de berg op gelopen, maar na ongeveer 150 meter hadden wij het wel gezien. Wel erg apart om te zien dat er nu koeien en schapen grazen op de skipiste.
We hebben onze weg vervolgd, met de kachel op 25 graden, richting Passo Pardoi. Hier hebben wij 2 x geslapen aan de piste. Dus we waren benieuwd hoe het er nu uit zou zien en of wij volgend jaar nog van de piste afdurven.
Eenmaal bij "ons" hotel aangekomen, zagen wij een meertje voor de deur, waar wij 's winters over heen skiën naar de slee lift :), die bijna in het meertje staat.
We hebben de klim gewaagd naar boven, want we wilden wel eens zien hoe de pistes nu waren. Nu groen met bloemetjes, maar wel indrukwekkend dat wij hier afdurven met z'n allen! Stijl en best wel diep. Maar ja we zijn natuurlijk ook geen mietjes. Wel hebben wij meer respect voor onszelf gekregen, toen we de rooie piste aanschouwden, die wij een keer met dikke mist af lesten. Damn wat is dat ding stijl.
We hebben onze weg vervolgd richting de Passo Pardoi, en zijn hier met de lift naar 2950 meter gegaan. We twijfelden of wij het wel of niet zouden doen, want de top was dan weer wel en dan weer niet in de wolken. We hebben besloten om naar boven te gaan en hebben daar geen spijt van gehad. Maar oi oi, wat een wind en wat was het koud! Voor €14 per persoon hebben we koude geleden, maar wel een mooi uitzicht als beloning. Hier hebben we een kop thee en kop hete chocolademelk gedronken en zijn toen weer naar beneden gegaan.
We hebben onze weg vervolgd richting Arraba, en Corvarra. Onderweg zijn we nog een golf aan tegengekomen en een stoeltjeslift die werkte. Die konden we niet weerstaan, en ziijn omhoog gegaan. Best raar zo zonder skies en skischoenen in de lift, maar je wordt op dezelfde manier gecommandeerd door de meneer van de lift. We hopen voor deze man dat hij ook nog een andere baan heeft, wat saai zeg.
In Corvara hebben we even bij de skischool, de kinderweide en het hotel gekeken. De kinderweide was een parasail plek geworden, op de piste stond een tramp Ine en de meneer van het appartement stond net zoals in de winter op de uitkijk :).
Vanuit Corvara zijn we richting Colfosco gereden en toen over de pas richting Wolkenstein. We zijn blij dat wij deze pas niet in de winter hoeven te nemen, wat een bochten en afgronden. Mooie route voor de zomer.
In Wolkenstein hebben we de auto geparkeerd en hebben we in een paar winkeltjes gekeken, maar weinig soeps! Vooral veel wande kleren en Tirolerkledij. Maar dat past niet in onze gaderobe.
Na de teleurstelling van Wolkenstein, hebben we nog in Ortisei gekeken. En ja hoor, hier loopt al het volk dat geziek wil worden. Bij voorkeur met kind (op de arm), wandelschoenen aan, sportieve kleding en een jonge wulpse vrouw aan de arm. Helaas zat niets voor ons tussen. Hebben even door de winkelstraat gelopen en toen heerlijk mensen zitten kijken op een bankje met een echt Italiaans ijsje. Heerlijk met de kop in de zon!
Na dik een uur hadden we het wel gezien en zij. We weer teruggereden naar Brixen. Afstand stelt echt niets voor, binnen een uurtje.
Bij het hotel aangekomen, dachten we lekker een pizza te gaan eten bij onze pizza akker op de berg. Maar schijn bedriegt, ze waren DICHT! Dat kan je niet menen, waar moeten we dab eten. Wellicht een dorpje verderop? Door het dorp gereden naar volgend dorp, maar daar was en alles dicht en niets te zien. Dan maar hopen dat wij in de plaatselijke herberg wat konden eten. Ja, gelukt, lekkere schnitzel met patat. Naast ons zat een familie waar je u tegen zegt. Wachten niet op elkaar met eten, veel kabaal, mannen aan ene tafelmodel vrouwen en opa aan de andere. Tijdens het eten werd er vooral ook niet met elkaar gepraat. Totdat de wijn op tafel kwam.
Na het eten, door de regen, naar het hotel gelopen. Met jogging roek en fleece Jack aan op het balkon. Dat hebben we niet lang volgehouden, we lagen om 21 uur op bed! En dat op de vakantie. We waren verkleumd. Morgen naar het warme weer in Toscane