Dag 9: Black Canyon of the Gunnison (NP) - Montros

Vanochtend zijn we wakker gemaakt door de vertrekkende motoren! Wat een kabaal! We mochten van onszelf nog wel blijven liggen en zijn uiteindelijk om 8:30 uur opgestaan. We moesten eerst de was nog doen, want de witte broek van Marijke was bruin geworden door het kruipen door de ruimtes in Mesa Verde.

Na het douchen hebben wij broodjes gehaald bij de Safeway en heerlijk in de zon ontbeten. We hebben flesjes water gepakt en zijn vertrokken naar de Black Canyon. Deze ligt praktisch in Montrose, dus we waren er zo. We reden eerst door een hele groene vallei met 2 hele grote ranches. En toen de berg op.
Marijke had de camera nog niet klaar in de aanslag en ja hoor.... Hert op de weg! Maar door onze oooooeeee een hert, schoot het hert de bosjes in. Jammer, gemiste kans.

De eerste aanblik van de Black Canyon was indrukwekkend, een smalle grillige Canyon met grillige rotsenpartijen en wederom diepe afgronden. We hebben een kleine wandelroutes gepakt en hadden een fantastisch uitzicht over de Canyon.

Dit park is een stuk rustiger dan de andere parken die wij hebben gezien, en wij brachten de gemiddelde leeftijd goed naar beneden :).

Vanuit hier zijn we doorgereden naar het visitors center, hebben hier wat rond gekeken en toen nog een kleine wandeling gemaakt, we hadden alleen niet in de gaten dat het een wandeling naar beneden was. Onderweg kwamen we allemaal glinsterende rotsen/ stenen tegen. Heel apart om te zien, Marijke heeft nog geprobeerd om een stukje los te peuteren met een stokje, maar helaas niet gelukt. Toen we bij het uitkijkpunt aankwamen, hadden wij weer zo 'n mooi uitzicht. Je zag de rivier de Gunnison lopen door de vallei. Het lijkt helemaal niet wer weg, maar we stonden toch op zo'n 2200 meter.
De weg terug was wel weer pittig. Wij zijn de hoogtes nog niet gewend, dus wij lopen op het zelfde tempo als op zeeniveau, en ja dan is je ademhaling toch ff anders.

We hebben een aantal mooie punten gehad, waarvan een wandeling (op en neer) van 1,5 km. Met allemaal indrukwekkende uitzichten over de pointes wall, de vallei en de rivier.

Bij het Sunset point, stonden wij samen met een echtpaar foto's te nemen, toen de man in 1x een zwarte beer zag lopen op de berghelling (respect voor de beer, dat hij zo steil kan klimmen). Hij was mega dichtbij en we hebben hem even een paar minute kunnen bewonderen. Toch apart een beer in het wild tegen te komen. Na een tijdje ging hij verder aan de wandel en zijn wij ook doorgelopen. Op een bordje zagen wij later staan dat het zeer zeldzaam is dat je de zwarte beer ziet in de Canyon. Gelukkig waren wij er op het juiste moment!

Op het laatste punt hebben wij nog een klein stukje gelopen, hier had je uitzicht over de andere kant van de Canyon, de vallei. Hoe raar is dat, kijk je naar links heb je de vallei met ranches en Montrose en kijk je naar rechts heb je de Black Canyon met zijn grillige rotsen.

We zijn teruggereden naar het begin punt, want daar was ook nog een weg naar beneden de Canyon in. Je moest wel een afdaling maken van 16% helling.... Oftewel van 2500 meter naar de bodem van de Canyon in 5 mile.
We reden de bocht om en ja hoor, daar stond het hert weer. Maar wij waren weer te laat! Een minuut later zegt Willeke ineens, wat loopt daar over de weg? Weer een beer?... We kwamen dichterbij, helaas geen beer, maar wel 2 overstekende koeien!

De weg naar beneden was bochtig, stijl maar wel gaaf. Voor mensen die niet van bergen houden, is dit absoluut geen aanrader! Smalle, stijle en bochtige weg naar beneden. Eenmaal beneden aangekomen wordt je wel beloond met een fantastische omgeving, rustig, het enige wat je hoort is de rivier, de vogels en de wind. We hebben een paar hele mooie plaatsjes geschoten en even de omgeving in ons opgenomen en toen de weg weer naar boven.

Wij waren het er beide over eens, dat dit à) geen weg is voor onze eigen auto's b) geen weg is als het sneeuwt, zelfs niet met sneeuwkettingen en c) geen weg voor de moeder van Marijke.

Nadat wij de Canyon weer hadden verlaten, was het hert weer vertrokken en stond er ondertussen een grote rij met auto's voor de ingang. Wij besloten nog een kijkje te gaan nemen in het historische deel van Montrose.

Dit gedeelte heeft een aantal oude pandjes, leuke boetiekjes en schoenenwinkels. We werden toch weer aangetrokken door de cowboylaarsen, de goedkoopsten waren $275. En dat waren niet de mooiste. Dus helaas ook dit jaar nemen wij geen laarsen mee naar huis, ze zijn toch echt te prijzig.

Om 16 uur waren we terug bij het motel en hebben wij even heerlijk genoten van het zonnetje. En hadden wij oer-hollands de was buiten hangen :)

De lucht ging wat betrekken en werd al snel donkerblauw/ zwart. Dus besloten wij voor de bui nog even eten te gaan halen. We zaten net met onze salade en toen brak de hemel open. Wat een plens cq onweersbui!!!! Binnen een paar minuten stonden de wegen en de parkeerplaats blank.

We zitten nu met onze fleecejacks aan, want het koelt hier wel af!
Morgen gaan we verder naar Colorado Springs en hopen dat deze keer wij wel de Pikes Peak opkunnen (4 jaar geleden was daar een wolkbreuk toen wij naar boven wilden).